Wie de ogen sluit voor het verleden, is blind voor de toekomst.
De tijd is niet een rechte lijn die ons van het verleden naar de toekomst brengt. De tijd is een kronkelpad dat ons soms terugbrengt waar we eens waren en soms uitzicht geeft op waar we eens kunnen zijn. En daarom is het verleden niet alleen de tijd die voorgoed achter ons ligt. Het verleden is altijd ook deel van wie we nu zijn waar we nu zijn. Elke dag knopen we ons verleden en onze toekomst aan elkaar en weven we de draden die we “heden” noemen. En in dat heden zoeken we bewust de momenten om het verleden in de ogen te kijken. Ieder voor zich, maar vandaag ook samen. In het heden bouwen we monumenten in de tijd die ons doen gedenken.